Rozdział #5.

            Pierwszy dzień w Dortmundzie, Iza miała uważać za pierwszą stronę nowego rozdziału w swoim życiu.  Izabela, była naprawdę szczęśliwa,kiedy poczuła,że wszystko co było złe,porzuciła. Dla niej wszystko tutaj było lepsze. Dom, w którym od teraz mieszkała wydawał się bardziej przytulny od tego w Częstochowie, a człowiek,który z nią mieszka na pewno zdoła wypełnić pustkę po rozłące z ojcem.
           Kuba od samego początku wspólnego mieszkania zapoznawał Izę z zasadami ,,dobrego współlokatora'', jak sam to nazwał.
           -Jako,że od teraz ja jestem Twoimi tatuśkami, przed 22 masz być w domu!-zarządził.
           -Jesteś moimi tatuśkami?-zapytała z uśmiechem na twarzy.
           -Owszem.-zawahał się i po chwili wyszczerzył się jak głupi do sera.
           -No wiesz co, Kubuś ?!-zaśmiała się.-Myślałam,że wiesz...-zaczęła poruszać zabawnie brwiami,a Kuba zaczął  uważnie słuchać.-Że będziemy jak rodzeństwo.-zaśmiała się złowieszczo,a Kuba westchnął i popukał Izie do głowy.
           -Dobra, nie ważne kim jestem, ważne,że masz nie wracać po 22 do domu.-uśmiechnął się przebiegle.
           -Panie Kubo, mam 18 lat.-zakomunikowała.
           -To akurat jest nieważne,mała.-rzekł.-To jak idziesz ze mną na trening?-zapytał.
           -Jeszcze się pytasz?!Jasne,że idę!
           -To super!-uśmiechnął się.-Bo wieczorem, pojadę po Oliwkę,bo jutro piątek.
           -Skoro w sobotę macie mecz, to Oliwka będzie u Ciebie tylko jeden dzień?
           -Na to wygląda.-westchnął smutny.
           -Co to, to nie!-tupnęła nogą.-Oliwka musi mieć tatę codziennie,bo tata to najlepszy człowiek,jakiego można mieć w życiu, dlatego więc przywieziesz ją tutaj i ja będę się nią opiekowała, wtedy,kiedy Ty będziesz w pracy!
          -Naprawdę?-spytał,nie dowierzając.-Mogłabyś?
          -Dlaczego nie? W końcu mieszkam u Ciebie, a przez cały czas nie będę kręciła reklam.
          -W sumie masz rację, dziękuje!-w jego oczach widać było radość.-A teraz jedźmy na ten trening.
          -A w ogóle mogę?-zapytała.
          -Oczywiście, przecież masz reklamować gadżety tej drużyny!-uśmiechnął się szeroko.-No idź do samochodu, a ja idę po torbę.-oznajmił i zniknął za drzwiami przedsionka.
         Iza, zadowolona z tego,że zaraz spełni się jej kolejne marzenie, wsiadła do samochodu i przypięła pas bezpieczeństwa. W samochodowym lusterku zaczęła przyglądać swoje oczy,które zrobiły się wyraźniejsze. Po chwili przyszła kolej na obserwacje poranionej ręki. Wszystko wskazywało na to,że sprawy idą w dobrym kierunku. Rany powoli się goiły a na twarzy nie było już większych śladów długotrwałej bezsenności i wyczerpania. -Więc, przestaje umierać.-szepnęła bezgłośnie,po czym zatopiła swój wzrok w srebrnej bransoletce,która zdobiła jej rękę.-Kacper....-wszeptała, a serce zaczęło jej niepokojąco szybko bić. Poczuła się dziwnie i cholernie źle, z tym ,że nie zobaczyła się z nim przed wyjazdem. Zabolało ją to bardziej niż cokolwiek innego.Niegdyś to on był jej całym światem,a teraz ona  tak po prostu zapomniała.
         -Jestem!-usłyszała jak ktoś otwiera drzwi samochodu.-Wybacz,że tak długo,ale Oli dzwoniła. Zdolniacha.-zachichotał.
         -Nie ma problemu.-wymusiła uśmiech.-Powiedziałeś jej,że mnie dzisiaj pozna?
         -To będzie niespodzianka.
         -Zapomniałeś,prawda?-spytała podejrzliwie.
         -Na śmierć.-wyszczerzył się.-No nic, jedźmy!
Droga na stadion zajęła im zaledwie 5 minut. Kuba mieszkał chyba najbliżej SIP,co w wielu przypadkach ułatwiało mu życie. Przed wejściem na boisko treningowe Jakub zapoznał Izę z zarządem Borussi oraz ze sławnym i szanowanym Jurgenem Kloppem,któremu cały Dortmund wiele zawdzięczał. Mężczyzna niezmiernie ucieszył się na widok młodej, wysportowanej Izabeli,która naprawdę była bardzo podekscytowana .
Po piętnastu minutach rozmowy z nową twarzą fan shopu, Klopp zarządził rozpoczęcie treningu. Chłopcy, tak jak zawsze na początek musieli zrobić sobie małą rozgrzewkę w postaci biegów i zwykłego rozciągania.
       Marco Reus, po odejściu najlepszego kumpla, trzymał się blisko z Błaszczykowskim,który także ubolewał nad brakiem przyjaciela-Łukasza,który  miał kontuzję.
       -To jest ta dziewczyna z Polski?-zapytał Reus, w czasie,gdy razem z Kubą zaczynali 6 okrążenie.
       -Tak.-uśmiechnął się łobuzersko.-Mieszka ze mną.
       -Naprawdę?-wytrzeszczył oczy.-To fajnie masz. Może byś mnie zaprosił do was na kawę?
       -Marco, ty nie pijesz kawy.-zaśmiał się.-Na piwo wpadnij!
       -Z przyjemnością!-zaszczebiotał.-Zakręcę się wokół tej małej.
       -A kręć się,kręć Reusu! Tylko jak się na Ciebie poskarży to nie Cie rodzona matka nie pozna!-zagroził.-To jest ktoś więcej niż...jakaś tam laska do przelecenia! To jest wspaniała dziewczyna, od której tętni dobro.
      -Czy wyglądam na kogoś kto czyni krzywdę?
      -Skąd Marco, skąd!
Trening skończył się po dwóch godzinach, ciężkiej roboty. Klopp puścił swoich podopiecznych do domu,pod warunkiem,że posprzątają sprzęt z boiska. Nie zajęło im to wiele czasu, więc Iza z Kubą i Marco po piętnastu minutach byli już w posiadłości Błaszczykowskiego.
       -To co kochani? Napijemy się piwka?-zapytał wesolutki Kuba.
       -Kuba! Jedź po Oliwię!-Iza zawołała nagle.-Obiecałeś.
       -Kurczę faktycznie...-westchnął.-Marco posiedź tu chwilę z Iza,a ja zaraz wracam.
       -Bez problemu.-uśmiechnął się i zajął miejsce na kanapie w salonie. Chwileczkę później on wraz z Izką zaczęli konwersację na temat swojego dzieciństwa. W obu przypadkach za wesołe nie było,jednakowoż oboje miło je wspominali. Rozmowa zeszła na tematy bardziej szczegółowe typu : co jadłaś tydzień temu na obiad. Kuba na szczęście zjawił się w porę i przerwał im tą jakże fascynującą rozmowę.
      -Wujek Marco!-wszyscy usłyszeli dziecięcy głosik.
      -Heja, Oli!-przytulił małą dziewczynkę.-Heja!
      -BVB!
      -Heja!
      -BVB!
      -Pięknie Oliwka, będzie z Ciebie kibic!-pochwalił blondyneczkę.
      -Okej,Oli, a to jest Iza.-wskazał na osiemnastolatkę.
      -Hej Iziaa!-przytuliła ją do siebie.
      -Hej Oli, miło Cię poznać!
Reszta dnia minęła w pozytywnej atmosferze,a Iza i Marco rozmawiali coraz więcej, tym samym stawali się sobie bliżsi.


----------------------------------------------
Ok, dziękuje za wszystko ;*
komentarze nie grają roli! :D
Pozdrawiam,Izaa!