Prolog.

         
        ''Prawdziwa przyjaźń przez internet kto by pomyślał,prawda?
        Historia dwóch dziewczyn,które straciły gdzieś sens życia. Przez wszystkie nieprzyjemne niespodzianki losu,pragną końca seansu. Jest w nich jednak cień nadziei,który wykorzystają.''

        Kolejny stracony dzień. Kolejny dzień,który przyniósł jedynie ból i łzy. Poczucie beznadziei,sprawiło,że żadna z nich nie potrafi spokojnie oddychać.
Poczucie osamotnienia i beznadziei...
Depresja. Bezsenność. Smutek.
Zapominasz czym jest ból. 
Przyzwyczajenie.
Nadchodzą wieczory,których nie potrafisz ogarnąć. 
Siedzisz pod ścianą i płaczesz. 
Chwytasz za żyletkę i karzesz się za wszystkie porażki,prawda?
Uspokaja Cię widok własnej krwi. 
Tkwisz w nałogu. Nie potrafisz ruszyć z miejsca.
Życie Cię depcze, jak człowiek niedopałek papierosa.
A Ty nie umiesz...nie umiesz się podnieść.

Pieprzona bezsilność...

     Iza, postanawia napisać do Patrycji.
~ ...Jesteśmy zbyt wrażliwe na życie w tym środowisku. Mam głupie wrażenie,że tu nie pasuje.''
    Niedługo później otrzymała odpowiedź.
~To dziwne uczucie gdy czujesz że nie pasujesz. ze jesteś inna. może to inni są inni. nie wiem, ale jednak to ja czuję się inna, ale nie pozytywnie, lecz negatywnie. Rozumiesz mnie. ktoś kto jest szczęśliwy nie zrozumie mnie.



                 Nastał ranek,czyli czas wstawać do szkoły. Iza leniwie dość podniosła się z łóżka. Poczłapała do kuchni,aby napić się wody. Ma trudności z jedzeniem,więc pewnie ominęła lodówkę. Ubrała się i niedługo później była już gotowa do wyjścia. Postanowiła jeszcze,pożegnać się z ojcem.
                -Mamy nie ma?-zapytała.
                -Wyszła.-mruknął obojętnie.-Tak, wiem ,że dzisiaj miała pracować na drugą zmianę...-widocznie był zirytowany.
                -Nie martw się tato.-szepnęła cicho.
                -Och, Iza... gdyby to było takie proste.-uśmiecha się smutno,a dziewczyna dostrzega,że skończyły się leki dla niego.
                -Tato, nie masz już lekarstw?
                -Niestety nie, a pieniędzy również nie ma...-przełknął ślinę.-Iza! Tylko się w to nie mieszaj, zrozumiano?
                 -Okej...-westchnęła i ukradkiem zabrała receptę spisaną przez doktora.-Idę do szkoły. Nie wiem kiedy wrócę.
                 Już w drodze do szkoły zaczęła kombinować skąd ma wziąć pieniądze na lekarstwa. Wiedziała,że jedyną opcją jest drobna pożyczka u swojego przyjaciela. Nie wiedziała jednak czy on udzieli jej pomocy.

                  -Co tak wcześnie dzisiaj,mała?-zaszedł ją od tyłu i od razu przytulił.
                  -Och, Kacper!-ucieszyła się na jego widok.-Tak po prostu.
                  -Jadłaś coś dzisiaj?-pyta podejrzliwie.
                  -eee...nie.
                  -Iza!
                  -Przecież wiesz,że nie mogę jeść...
                  -To idź z tym do jakiegoś lekarza.-zaproponował.
                  -Kacper, błagam nie zaczynaj od samego rana.
                  -No dobra, mów co tam w domu...-jego mina zrzedła.
                  -Okej, więc...potrzebuje kasy na leki ojca i już postanowiłam,że wyjeżdżam.-oczywiście trzymała emocje na wozy. Chciało jej się płakać.
                  -Gdzie?!-prawie krzyknął.
                  -Do mojego nieba.-Acha, przypomniał mu się napis na jej ścianie ,,Dortmund moje własne NIEBO <3 ''
                  -Oj, Iza,Iza,Iza...-westchnął.-Tam będzie Ci lepiej , prawda?
                 -Tak.Wszędzie będzie mi lepiej niż w domu.-stwierdziła.
                 -Och, ile kasy potrzebujesz na leki?-wyjął portfel.
                 -200zł.-mruknęła.-Oddam Ci wszystko...
                 -Iza przestań, wiesz że mamy inną sytuacje w domu, tak?
                 -Tak...
                 -Dostałem stypendium,które Ci oddam. Będziesz miała kasę w Dortmundzie.
                 -Kacper...
                 -Nie dziękuj,ale obiecaj,że mnie zaprosisz do siebie .-uśmiechnął się.
                 -Jasne.-zachichotała.-Muszę iść, bo za 5 minut zaczynają się lekcje. Pa.-pocałowała go w policzek i popędziła do gmachu liceum.

                Korzystając ze szkolnego Wi-Fi, wysłała wiadomość Patrycji następującej treści:
   ~Uciekam. Nie wiem gdzie będę mieszkać,ale uciekam!
   ~Nie wiem co mam powiedzieć. W sumie się cieszę...nigdy nie zrozumiem Twojej matki...-odpowiedziała, po czym Iza zmuszona była schować telefon.
 Jakby świat zaczynał się dla niej od nowa...

___________________________________________________________

Witam wszystkich z nowym opowiadaniem. I choć ten prolog jest przygnębiający to postaram się,aby ta historia była weselsza :)

-nie które zdania są napisane przez  Pyska w prywatnych wiadomościach.-

Pozdrawiam. :)